10 ประโยคที่ไม่ควรพูดกับพ่อแม่ จะทำให้ท่านเสียใจ

 


ก็พอจะเข้าใจว่าไม่ว่าจะเด็กสมัยนี้หรือสมัยก่อน ตอนเป็นวัยรุ่นต่างก็ใจร้อน มีความคิดเป็นของตัวเองไม่ชอบให้ใครมาสั่ง

นู้นนี่และมักจะมีปากเสียงกับค นในครอบครัว พ่อ-แม่อยู่บ่อยครั้งแต่รู้ไหมว่ามี 10 ประโยคที่ไม่ควรพูดกับพ่อแม่เมื่อเวลา

ท่านฟังแล้วจะรู้สึก เสียใจเวลาท่านว่ากล่าวตักเตือนก็ให้คิดเสมอว่า ท่านอาบน้ำร้อนมาก่อนท่านรู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดีที่

ท่านทำไปเ พ ร า ะหวังดีกับเรานะคะ 10 ประโยคที่ไม่ควรพูดกับพ่อแม่

1 : พูดยังไงพ่อกับ แม่ก็ไม่เข้าใจหรอก ไม่ต้องถามแล้วนะ

2 : พอแล้วๆ รู้แล้ว จู้จี้จริงๆ พูดอ ยู่นั่นแหละ!

3 : มีอะไรอีกไหมไม่มีอะไร จะวางสายละนะ!(ที่พ่อแม่โทรมา ก็เ พ ร า ะอย ากจะได้ยินเสียงลูกอย ากถามไถ่ความ

เป็ นอยู่อย่ าได้เห็นเป็นเรื่องน่ารำคาญ ทีพูดกับเพื่อนกับแฟนยังพูดได้เป็นชั่ วโมง)

4 : บอกพ่อกับแม่ กี่ครั้งแล้วว่าอย่ าทำถึงทำไปก็ไม่เห็นจ ะดีอะไรเลย(พ่อแม่แก่เฒ่า มีใจแต่ไร้กำลังแต่การที่พูดแบบ

ไม่คิดอย่ างนี้กลับกลายเป็นการทำไม่ดีต่อจิตใจของท่านแทน)

5 : ความคิดแบบนี้ มันโบราณไปแล้วยุคนี้ทำอย่ างนี้ไม่ได้ หรอก(คำแนะนำของพ่อแม่อาจจะช่วยอะไรเราไม่ได้แต่ทำไม

เราไม่เปลี่ย นมาเป็นรับฟังอย่ างน้อยอาจมีสิ่งดีๆที่เราคาดไม่ถึง ออกมาจากประสบการณ์ของพ่อแม่ก็เป็นได้)

6 : บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าไม่ต้องเข้ามาจัดห้องเห็นไหมล่ะ! หาของไม่เจออีกแล้ววันหลังไม่ต้องยุ่ง!(ห้องรก ต้องรู้จักจัดเก็บ

ไม่จัดเก็บให้ดี ก็อย่ าได้โทษพ่อกับแม่)

7 : ผมรู้ว่าผมจะกินอ ะไร วันหลังไม่ต้องทำเ ผื่อ!พ่อแม่เฝ้ารอคอยลูกๆกลับบ้านความรักความอาทรถูกเติมลงไปใน

อาหารที่ทำจงรับเอาความห่วงหาอาทรนี้ไว้เถิดอย่ าทำไม่ดีน้ำใจของท่านเลยมีคนจำนวนเท่าไหร่ที่อย ากทานอาหาร

ที่พ่อแม่ปรุงให้ แต่ไม่มีโอกาสนั้นแล้ว!

8 : บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ ากินของที่เหลือบอกแล้วไม่รู้จักจำ(พ่อแม่ ประหยัดกินประหยัดใช้จนเป็นนิสัย บอกท่านทำให้

น้อยลง ดีกว่าให้ท่านเป็นคนเก็บของเก่ามากินเอง)

9 : ผมโตแล้ว ผมรู้ว่าผ มจะต้องทำยังไง พูดอยู่ได้ รำคาญ!

10 : ของเก่าๆพวก นี้เก็บไว้ทำไม รกบ้านเปล่าๆ ใช้ก ารอะไรก็ไม่ได้!(มันอาจจะไร้ค่าสำหรับเรา แต่มันอาจมีค่าสำหรับ

พ่อแม่ของแต่ละชิ้นล้วนมีประวัติศาสตร์เราไม่ดีใจเหรอของที่เราใช้ในตอนเด็กวันนี้มันยังอยู่กับเรา?)

ประโยคเหล่านี้ เราอาจเคยพูดกับพ่อแม่ คุณๆทั้งหลายครับ อย่ ารอจนถึงวันที่เรารู้คุณค่าแต่ท่านไม่อยู่เสียแล้ว…